Sevgilim onu aldattığımı sanıyor

Merhaba 4 yıllık iliskimde sevgilim bir dönem benim onu aldattığimi düşünerek ve aldatmadigimi söylememe rağmen asla inanmayıp bir sene boyunca sürekli sabahtan öteki sabahlara kadar saymadım kaç gece gündüz ama durmadan bana sorular soruyordu iş artık bana iftira atmasına ve küfür denecek kelime benzetmeleri yapmaya kadar gelmişti ama o zamanlar nasıl bir durumun içinde olduğumu görmemiştim ve onu iyilestirmeye çalışmıştım ve onu ikna etmeye çalıştım ki ikna ettim ama sonraki yıllarda hiç mutlu olmadığımı hissettim şuan ozamanlarda ayrilmaliydim diyorum ve ayrilmadigim için vizdan azabı çekiyorum şuan neden ayrılmıyorum bilmiyorum şuan o kötü mü hayır hatta düşünüyorum ben onu seviyor muyum acaba diye bilmiyorum bu duygudan yada durumdan nasıl kurtulabilirim kendimi affedemiyorum kendime çok kızıyorum geçmişe de gidemiyorum napcam ben

Merhaba. İlişkilerde şüphe, güvenle bağlantılı bir durum olduğu gibi, kaygıyla da ilgili olabilir. Ortada aldatma olmadığı halde, bunu sürekli söylemek, kendini ve karşısındakini hep inandırmaya ve kabul ettirmeye çalışmak, duygusal düzeyde bir baskıdır. Hele ki ortada bir kanıt olmadığı halde düşünme yoluyla bunu söylemek, gerçek dışı bir durumu gerçekliğe taşımaktır ve zihin sağlığı için zararlıdır. Çünkü insanlar, gerçeklik içerisinde ruh sağlıklarını korurlar. Bunun dışına çıkıldığında kaygılar çok artar. Bunun ötesinde iftira ve küfür, duygusal şiddettir, travmadır. Bunun sürekli olması, algılamayı da zedeler. Yani, gerçek olmayana sürekli maruz kaldığınızda tükenme ve zorla da olsa buna katlandığınız için sağlıklı düşünme düzeyiniz de zarar görür. Travmalar, ard arda yaşanınca da idrak ve muhakeme yeteneğimiz zedelenir. Bu nedenle o durumun nasıl olduğunu görememiş ve anlayamamış olabilirsiniz. Burada, minik bir yanılgıya girdiğinizi de görüyorum. Karşınızdakini iyileştirmeye ve ikna etmeye çalışmak yanılgıdır. Onun gerçek dışı söylemi doğrultusuna bir an girebildiğinizi veya girmek zorunda kaldığınızı da anlıyorum. İyileşmek ve ikna olmak, insanın kendi isteğiyle olur. Karşısındakinin isteğiyle değil. Bir de bu girişiminizin işe yaramadığını gördüğünüzde ve hissettiğinizde "Boşa mı kürek çektim." algısıyla tükenilir. Pişmanlık ve sonrasında kendinize dönük öfke oluşur. "Niye onu ikna etmeye çabaladım, hadi çalıştım niye başaramadım ?" benzeri sorgulamalar sıkıntı oluşturur. Geçmişte yaptıklarınız, neden ve niçin ile başlayan sorular bir kenarda kalabilir. Öncelikle " Ben şimdi kendim ne istiyorum, bunun için ne yapabilirim ?" sorusuyla başlayabilirsiniz. Ardından "Kendimi sevmek için ne yapabilirim?" sorusunu düşünerek ilerleyebilirsiniz. Kendinize ceza-af ikileminde yaklaşmayı durdurup, kızmayı da birazcık bekletip iyi hissetmek için kendinizi merkeze alarak işe başlayabilirsiniz. Belki de azıcık "bencil" ce yaşamayı deneyebilirsiniz. Elbette kendimize kötü gelen şeyler yapmış olabiliriz. İyi gelen şeyler de yapmış olabiliriz. Bütün olarak bakmakta yarar vardır. Esenlikle.