kendine inancını kaybetmek

giderek insanlara olan inancımı kaybetmeye başlıyorum. söylenen her şeye evet kesinlikle öyledir gibi cevaplar veriyorum. anlatılan her şey bir yalanmış gibi geliyor. herkes kurmaca bir dünyanın içinde gibi. bir şeylerin rolünü yapmakla meşgul, oyunculuklar ustaca. kimse için çabalamak, kimseye inanmak gelmiyor içimden. giderek kendime olan inancımı da yitiriyorum. aslında o hiç kimselerden biri de benim. hiç kimseyi özlemiyorum. fakat eskiden hissettiğim şeyleri, içinde yaşadığım dünyayı çok özlüyorum. içimin kıpırtılarla dolduğu o anları hatırlamaya çalışıyorum. fakat beynim bana oyunlar oynuyor sanki. öyle anlar yokmuş gibi. ben aslında hiçbir zaman hiçbir şey hissetmemişim gibi. ne yapmalıyım?

Merhaba. İnsanlara olan inancın kaybolması kendimize, yaptıklarımıza, geleceğe bakışımıza olan inancın sarsıldığını gösterebilir. Kendimizde neye inandığımıza, kendimizden ne istediğimize bakmakta yarar vardır. Her şeye “Evet.” demek onaylanmakla ve sosyal çevrede her zaman birilerinin olmasını istemeyle bağlantılı olabilir. Ancak bunun da sınırı vardır. Bazen “Evet. “ olmayana “Evet.” demek kendimize yabancılaşmayı da getirebilir. Gerçek olanın ne olduğu bulanıklaşmaya başlar. Sıkıntı oluşur. Çevremizden yakındıklarımız kendimizle ilgili midir değil midir sorgulayabiliriz. Hiçlik hissi, bir karamsarlık ve çöküş tablosunu gösterebilir. Dikkat etmek gerekir. Depresif bir duygu durum yaşanabilir. Hem özlemek ve hem de özlememek çelişkidir ancak olasıdır. Bunlar kısa zamanda peş peşe oluyorsa duygularda karmaşa vardır. Benliğimizle ve sosyal çevremizle bağımızı gözden geçirmemiz yararlı olur. Yaşadığınız hisler var. Her insan gibi. Bunları fark etmek ve anlamlandırmakla başlayabilirsiniz. “Bugün ne hissediyorum ?” diyerek not edip onları kendinize okumaya ne dersiniz ? Esenlikle.