Karım bana karşı çok ilgisiz ne yapmalıyım?

Ben toplum içinde yalnızım İnsanlarla konuşuyorum ama kendimi oraya ait hissetmiyorum Bu evde de geçerli eşim benimle uğraşmaktan sıkıldığını söyleyerek uzun zamandır( 13 yıldır) kendini kenara çekti bende çekildim iyice uzaklaştık ona karşi sürekli öfkeliyim azarlar gibi konuşuyorum sırf ona muhalif olmak için onun söylediğinin tam tersini savunuyorum haklı olarak uzaklaşıyor benden Zaman zaman düzelir gibi oluyoruz ben daha ılıman oluyorum sonra yine ipler kopuyor Bunun sebebi genellikle başkalarıyla paylaştığı samimi sevgi dolu anlar olunca ortaya çıkıyor bu bazen bir kız arkadaşıyla kahve içmesi bazen onun çocuklarını gezdirip eglendirmesi olabiliyor bu arada bizim de 3 çocuğumuz var 16 13-9 yaşlarındalar ilgili bir baba aslında evlede ilgilenir yemek yapar tatile götürür ama bazen de onlara çok yükleniyor büyüklere ona göre yanlış ya da eksik birşey yapınca çok yükleniyor ezici bir tavır yakınıyor . Bir yıl önce konuştuk birşeyleri düzeltmek için uğraşıyorum hatta bir ara bayağı duzeldik mutlu bir çift haline geldik yine benim krizlerimden biri tuttu bozulduk tekrar konuştuk biraz düzelir gibi olduk 3_4 defa daha patlamalarım oldu yine konuştuk ama ben duzelemiyorum her seferinde 15-20 günü buluyor normale dönmem Onun benim dışında birileriyle vakit geçirmesine tahammül edemiyorum bu erkek kadın çocuk fark etmiyor Benden daha fazla ilgi gösterince birilerine hemen modum düşüyor Beni disşladigini düşünüyorum Benimle olmak istemediğini düşünüyorum Benden boşanıp mutlu olmasınıa tahammül edemem Son zamanlarda bana bizim ruhlarımız aynı frekansta değil diyip duruyor ortak noktada buluşalım diyorum bunun ortası yok diyor Ben napmaliyim Yaşamımı sorguluyorum sürekli ağlama modundayim Herkese öfkeliyim en başta kendimi sorguluyorum hep ben neden böyleyim ölmek istiyorum hastalanmayı istiyorum ı belki benimle ilgilenir diye Ne yapacağım ben yardımcı olursanız sevinirim

Merhaba. Insanlar, çift olarak ilişkide kaldıklarında çok fazla, surekli zaman geçirdiği için eşiyle, tüm uğraşılarını, yaşamını onunla tasarladigi icin o olmayinca, başka işle ilgilenince kendisinden başka bir insana zaman ayırdığında terk eğilmiş hissedebilir, yalnızlık yaşayabilir. Burada bir yanılgı olabilir. Karşımızdaki eşimiz, sürekli bizimle kaldığında, biz onu daima yanımızda tutmaya çalıştığımızda veya o bize bunu aynı şekilde o yaptığında minik bir tutsaklık yaşarız. Bu da ilişkideki insanları bunaltabilir. Çünkü sosyal yaşam zedelenir, özgürlük azalır. Çözüm olarak, aradaki yakınlaşmayı biraz azaltabilirsiniz. Sürekli eşinizle zaman geçirmek yerine bazen ayrı ayrı zaman geçirmeye izin verebilirsiniz. Eşiniz veya siz tek veya arkadaşlarınızla kaldığında, terk edilmiş olmazsınız. Biraz uzaklasirsiniz. Tek gündem eşimiz olursa yaşamda, kısır bir döngü oluşur. Burada bir anlama çalışmasına girmenizde yarar olabilir. " Ne oluyor da sürekli eşim benimle ilgilensin istiyorum, ona, onun ilgisine ihtiyacım mi var, onun ilgisinden besleniyor muyum, o olmadan veya ondan uzakta kendimi nasıl bir insan olarak görürüm? " sorgularıyla hissiyatinizi ve düşüncenizi anlamaya, fark etmeye ne dersiniz ? İlişkide insanlar bütün değil, iki özgün ve değerli, bağımsız varlık olursa daha yararlı olur. Eşlerin birbirine yapismaya calismasi ruh sagligimizi köreltebilir. Esnek olup puzzle parcasi, lego gibi bazen ayri bazen yan yana durmak bizi dingin eder. Eşinizin ilgisini çekmek için ölmek veya hastalanmak istemek sizin ruhunuza zarar verebilir. Çünkü gerçekte olmayan fiziksel bir durumu yapay olarak kendinize kabul ettirmeye çalışırsınız. Bunun yerine , kendinizle ve eşinizle ilgili hissiyatinizi, beklentilerinizi, isteklerinizi açıkça ve sansursuzce konuşup, yaşamınızı bicimlendirmeniz yararlı olabilir. Olmasını istedikleriniz karsilanmayabilir ama olan durumları yönetebilirsiniz. Esiniz kabul ederse cift ve aile terapisi almaniz, olmazsa bireysel olarak terapi almanizda yarar goruyorum. Esinizin duygulariyla ilgilenmeye mola verip kendi duygularınızı incelemeniz katkı sağlar ruh sağlığınıza. İyi hafta sonulari. Esenlikle.