Saklanmak Eğlencelidir ya Bulunamamak

Neredeyse hepimiz saklambaç oynamanın ne kadar eğlenceli olduğunu tatmışızdır. Ebe sizi bulmak için geriye doğru sayarken kalbiniz pır pır atmıştır. Orada hem bulunmak istemiş hem de bulunamamanın rahatlığına, özgürlüğüne ve kendi alanınızı bir iki dakikalığına inşaa edebilmenin zevkine varmışsınızdır. Saklanmak birinin sizi bulup oradan geri çıkaracağına dair temel bir ümidide içinde barındırması bakımından içinde hep umudu filizlendirir ve o umut diğerleri ile temasta kalabileceğimiz bir varoluş alanımızın olduğunu da anlatır. Bu durum biz olgunlaştıkça da pek değişmez fakat form değiştirir. Zor zamanlarımızda köşeye çekilebileceğimiz ama bir ötekinin de bizden çok uzaklaşmayacağını bildiğimiz güvenli sığınaklarımıza çekiliriz. Dilimiz sorunu konuşmak istemiyor olsa bile sadece diğerinin var olduğunu bilmek bile bizi güvende hissettirir. Oysa ki bulunamamak tamamen izole olmayı, diğeri ile tamamen iletişimin kesildiği ümitsiz bir durumu çağrıştırmaktadır. Kendilik algısı  bebeklik ve çocukluk döneminde bir başkasının nizamında şekillenir ve temellenir, bir başkasının olmadığı bir kendilik kayıp bir kendilik bir boşluk ve tanımsızlık içerir. Her insan kendiliği bulup tekrar yansıtan bir diğeri sayesinde olgunlaşır ve farkındalık kazanır. İşte tam da bu yüzdendir ki bir diğeri tarafından yansıtılamamak varoluşun olmadığı bir durumu deneyimlemeye yani arafta kalmış hiç ortaya çıkmamış gerçek kendiliğin sönmesini yani bir felaketi de yanında getirmektedir. Bir öteki tarafından ortaya çıkartılamamış gerçek kendilik içinde varoluşsal kaygıları, boşluk duygularını içerir. Bir ergenin ergenlik döneminin fırtınası, karmaşası da çocukluktaki saklambaçın ne kadar kaliteli oynandığına büyük oranda bağlıdır