Çocuğunuzla evden çıktınız. Oyuncağını evde unuttuğunu fark etti ve ağlamaya başladı. Ne yaparsınız? “Bir şey olmaz bugünü böyle geçir.” diyerek güne devam mı edersiniz? yoksa dönüp beraber geri alabileceğinizi mi söylersiniz? 
Gözlüğünüzü evde unuttuğunuzda “Bir şey olmaz, bugün bulanık görürüm.”, telefonunuzu evde unuttuğunuzda “Bir şey olmaz, bugünü telefonsuz geçirebilirim.”, akbilinizi/araba anahtarınızı evde unuttuğunuzda “Bir şey olmaz bugün yürüyerek giderim.” demiyorsunuz değil mi? 
Bir oyuncak sizin için “önem” arz eden materyallerden daha az değerli değil. Size; “Boşuna üzülme, sana yeni gözlük/telefon vs. alırım.” denmesi sizin için çözüm olur mu? Gözlük numaranız, telefonun içinde olan bilgileriniz, eşyalarınız kişisel bir anlam taşıyor. Üzüntünüzün değersiz görülmesi, sizi de önemsizleştirdi ve kötü hissettirdi değil mi?
Çocuğa kesin bir yargı da bulunmadan, “Of!, hayır!, uğraşamam!” demeden önce empati yapın.
Çocuğa önem vermek; çocuğun sosyal becerilerini geliştirir. Kendine ve başkalarına değer verir. Özsaygı, başkalarına saygı, benlik duygusu, empati yeteneği, kendini doğru ifade edebilme ve ebeveyn ile iletişimi gelişir.